Wedstrijdverslag Wippolder JO15-1 – Semper Altius JO15-1

Terwijl de herfst nu écht haar intrede doet, de duisternis zich steeds vroeger aankondigt en de eerste toetsweken voor onze mannen alweer voor de deur staan, worden er ook kampioenen gekroond. Soms zijn die kampioenen gehuld in andere clubkleuren, maar soms ook in het rood-wit van onze club. Via deze weg willen wij onze MO13 hartelijk feliciteren met het kampioenschap in de 1^e fase! Maar er is nog meer. Soms heeft namelijk het zijn van een kampioen niets te maken met het mooie spelletje dat voetbal heet. Soms ben je gewoon kampioen als je de dingen die het leven op je afvuurt, de baas kunt zijn. Een clubicoon van Semper Altius - bij intimi bekend als Bert - heeft goed nieuws gekregen over zijn gezondheid. Waar voetbal de belangrijkste bijzaak is in het leven, is geluk en gezondheid het belangrijkst. Bert, namens de gehele JO15-1 feliciteren wij jou met je behaalde ‘kampioenschap’!

Dan gaan we over naar die belangrijke bijzaak. Want wat was het spannend in onze poule! Onze JO15 kon op deze laatste speeldag de 1^e, 2^e of 3^e plaats pakken. En voor het team dat als doelstelling had om geen laatste te worden, is dat natuurlijk de kers op de taart. In alle vroegte reisde ondergetekende af naar het sportpark van Wilhelmus aan de Groene Zoom. Huh? hoor ik u denken. Ik ga toch iets lezen over Wippolder tegen Semper Altius? Dat klopt helemaal, maar Wilhelmus trad eerst aan tegen Oliveo. Mocht Wilhelmus punten verspelen in deze wedstrijd, zou de wedstrijd van ons gaan om de 1^e plek. Rond de klok van 9:45u kon ondergetekende weer in de weifelend inzettende regen letterlijk afdruipen, want Wilhelmus boekte een keurige overwinning. Zij zullen (terecht) beslag gaan leggen op de 1^e plek. Dat zorgde ervoor dat onze wedstrijd ging om de 2^e / 3^e plek.

Dáár ging het dus om in de wedstrijdbespreking. Want er is niets meer demotiverend als spelen om niets. Spelen terwijl je geen plekje kunt stijgen of zakken… Deze wedstrijd was dat niet. In deze wedstrijd konden we de tweede plek nog opeisen en als je ziet waar we vandaan komen, dan is dat een prestatie van formaat. Ondanks dat ik uit alle macht heb geprobeerd om de druk van deze wedstrijd af te halen, sloeg deze vanaf de eerste minuut toch echt wel op de benen. We troffen een Wippolder dat vele malen gemotiveerder was en dat zich in werkelijk elk duel vastbeet als een pitbull. We werden naar achteren gedrukt en waren niet bij machte om daar iets tegenover te stellen. Lijdzaam keken we toe terwijl de tegenstander ons als een speelbal gebruikte. Al na twee minuten prikte Wippolder waar het pijn doet. We verloren een bal op het middenveld. Er was geen directe omschakeling en geen organisatie. Daardoor kon een speler van Wippolder vanaf de zestien ongehinderd aanleggen en binnenschieten: 1-0. In de minuten daarna moesten we een aantal malen reddend optreden om de schade niet nóg groter te laten worden, waarbij Julian zelfs op de doellijn nog redding moest brengen. Er tekenden zich dus duidelijk donkere wolken boven ons af en dat had niets met het weertype te maken. In de tussentijd meldden wij ons ook zo nu en dan voor het doel van Wippolder, maar hadden Yusuf Gülsoy en Finnley het vizier nog niet op scherp. Na een minuut of 11 werd dat keihard afgestraft. Een speler van Wippolder kon vanaf de zestien ongehinderd aanleggen en binnenschieten: 2-0. Als u denkt: Ik heb deze zin toch eerder gelezen? Dat klopt, die heeft u bij de 1-0 ook al kunnen lezen. Een repeterend verhaal, zou een messcherp analyticus zeggen. Helaas was Fortuna (de Romeinse godin van het geluk, red.) ons niet gunstig gezind, want we moesten Yusuf Gülsoy en Sam met pijntjes vervangen vlak voor de rust. Zij werden vervangen door Yusuf Arslan en Aymen. Na nog wat kleine speldenprikjes van onze kant floot de scheidsrechter voor de rust.

Er is een groot verschil tussen niet per sé (sportief) hoeven en niet willen winnen. Het eerste is niets meer dan het krediet dat je hebt gehaald door in de eerste fase van de competitie je doel veilig te stellen. Het tweede is echter de dieper liggende behoefte om je tegenstander op te willen vreten, je ambitie te voeden en dus koste wat kost vanuit het binnenste van je sportziel wíllen winnen. In deze wedstrijd leek het niet per sé hoeven in de weg te staan van het wíllen. En dat mogen wij van elkaar nooit accepteren. In elke wedstrijd(vorm) – of dat nu op een training is of in een wedstrijd – moet je als individu er alles aan doen om te winnen. Doen alle individuen dat, ga je je wedstrijden ook winnen. Aan de hand van de bezetting op het veld heb ik in de rustbespreking aan elke linie een opdracht meegegeven. Toch nog wel enigszins bedremmeld van het resultaat van de eerste helft stapten we weer naar buiten voor het tweede bedrijf. Het duurde slechts drie minuten of we hadden de aansluitingstreffer te pakken. Dani speelde zich op het middenveld knap vrij en speelde Finnley in de diepte aan. Rustig koos hij de goede hoek om de keeper te passeren: 2-1 en we hadden weer een wedstrijd. Dat voelde Wippolder ook, want zij hadden slechts twee minuten nodig om bij een voorzet stiekem op te duiken bij de tweede paal om binnen te schieten: 3-1. Weer vier minuten later leek de wedstrijd dan definitief in het slot te worden gegooid. Ook bij deze tegengoal kregen we het niet voor elkaar om de organisatie op orde te houden. Bij een aanval van Wippolder concentreerden we ons op het druk bezette deel van het veld, zonder te merken dat de rechtsbuiten van Wippolder helemaal vrij liep. Deze werd dan ook aangespeeld en kon binnen schieten: 4-1. Dit was jammer, want als u slechts naar het scoreverloop zou kijken, zou u kunnen denken dat we een net zo slechte tweede helft als de eerste helft speelden. Dat was alleen niet het geval. Niet voor het eerst dit seizoen speelde Semper de tweede helft met meer kleur op de wangen. Ik denk zelfs dat als de 3-1 niet zo snel na onze aansluitingstreffer gevallen was, dat er zich een zeer spannend gevecht zou hebben afgespeeld op het sportpark in Delft. De realiteit was helaas anders. Na de 4-1 kregen we te maken met een ander fenomeen in het voetbal. De man in het geel liet zich even gelden. Hier wil ik verder geen woorden over vuil maken, want iemand zou dan kunnen concluderen dat de scheidsrechter een factor was in het geheel. Wij hebben voornamelijk verloren van onszelf, dus dat moet dan ook de moraal van dit verhaal zijn. Kort samengevat: het doen gelden van de scheidsrechter leidde tot een discutabele penalty en een 5-1 achterstand. Het slotakkoord was voor Semper in deze wedstrijd. Finnley werd wederom diep gestuurd en rondde met buitenkant voet af: 5-2.

En zo eindigde de eerste fase van de JO15-1. In de aankomende week gaan we met elkaar evalueren wat er goed ging en wat er minder goed ging. We maken afspraken met elkaar om te voorkomen dat de momenten dat het minder goed ging een herhalingspatroon gaan krijgen. Want onze reis gaat verder. Na deze bekerpoule wordt er in de volgende fase om iets anders gespeeld: de verwezenlijking van dromen. Maar wat is dan het gevoel dat overheerst na deze poule? hoor ik een kritische verslaggever in gedachten al vragen. Mijn antwoord is heel simpel. Trots. Trots overheerst. Want ik heb een groep jongens onder mijn vleugels die écht wil. Zien we dat in elke wedstrijd terug? Nee. We beginnen soms matig. Maar áls het dan dondert in de kleedkamer, zien we daarna allemaal een groep die probeert te leren van haar fouten. Vanaf augustus al zie ik een groep die elke week weer haar grenzen verlegt en na elke (zware) training weer een beetje meer naar elkaar toe groeit. Banden worden gesmeed om er later op terug te kunnen vallen. En dát is de essentie van een team. En dus de reden dat ik ontzettend trots op deze groep ben. De datum van 9 november staat omcirkeld in mijn agenda. Dat is de datum waarop onze volgende uitdaging start. Ik hoop dat u er dan ook weer bij bent.