Zaterdag 11 oktober 2025

Vandaag is het een spannende dag voor Semper Altius JO15-1. Zonder zelf een competitiewedstrijd te spelen, kunnen zij namelijk vandaag gekroond worden tot herfstkampioen. Hiervoor is het belangrijk wat er vanaf 12:30 uur plaats gaat vinden op een sportpark aan de Heulweg in Wateringen, waar KMD tegen SVH speelt. Wint SVH met 11 goals verschil (of meer), zijn zij de kampioen van onze poule. Verliest SVH punten of scoren ze minder dan de vereiste goals, dan zijn wij kampioen. Spanning alom dus, alhoewel je deze spanning liever op een échte speeldag hebt en je zelf invloed hebt op wat er gebeurt. Maar misschien spreekt dan te veel de control-freak in mij… 

Toch zitten we vandaag niet stil. Wij mogen namelijk vriendschappelijk aantreden tegen DWO vandaag. DWO heeft de 1^e fase in de Hoofdklasse erop zitten en is dus een tegenstander van niveau. In de wedstrijdbespreking wordt het verschil in speelklasse naar voren gebracht. De vergelijking wordt getrokken met een versie van mij die vele jaren jonger is. Elke dag was mijn ritme hetzelfde: naar school en snel naar huis om met de bal onder je arm geklemd naar het voetbalpleintje te lopen, hopend op een vrij veld. Vaak was dat veld bezet en moest je dus vragen of je mee mocht doen. Of die vraag ontkennend of bevestigend beantwoord zou worden, lag simpelweg aan de kwaliteit die je naar het veldje bracht. Je mocht meedoen als je goed genoeg was en werd naar huis (of een ander veldje gestuurd) als je niet goed genoeg werd bevonden. Vandaag is het Semper Altius dat eigenlijk komt vragen of ze mee mogen doen. Maar wij zien dat zelf natuurlijk anders. Vandaag komt Semper Altius afdwingen dat we mee mogen doen. Vandaag willen we aan iedereen laten zien dat het terecht is dat we mee mogen doen met een tegenstander van dit formaat. 

Rond de klok van 10:00 uur wordt de wedstrijd – na ons vaste ritueel waarmee we de tegenstander een fijne wedstrijd wensen – in gang gezet. Heel eventjes is het schakelen. Want het verschil tussen de 1^e klasse en de Hoofdklasse is misschien niet eens het voetbal zélf, maar de snelheid waarmee we wisselen van aanvallen naar verdedigen en andersom. Je kunt het je niet permitteren om even niet op te letten want voor je het weet, heeft zich een bepalende gebeurtenis voor gedaan. Dat schakelen doen we echt maar heel eventjes over. Waar de bal in de eerste minuten met name in het bezit is van spelers in een blauw-wit tenue, verschuift dat balbezit langzaam maar zeker naar de goede kant (de spelers in het rood-wit dus). En zoals vaker het geval is bij dit talentvolle team: áls het ritme eenmaal gevonden is, dan gaan we ook echt als de brandweer. DWO wordt steeds dieper op de eigen helft vastgezet. Steeds weer kantelen we met de tegenstander mee, herkennen we de drukmomenten en slagen we erin om heel vroeg in de opbouw van DWO de bal alweer in bezit te krijgen. En dat vindt de tegenstander overduidelijk heel vervelend. Uit het snelle veroveren van de bal creëren we ook de eerste kansjes. In de as heeft DWO echter wel wat stevige jongens staan, dus is het moeilijk om door die muur heen te breken. Dat zorgt er zeker niet voor dat we wanhopig worden, want dit is juist wat we willen. We snakken naar wedstrijden waarin we voor elke meter moeten knokken (en ook zo nu en dan wat terrein prijs moeten geven). Hoe krachtiger we het zestienmetergebied van DWO belegeren, hoe meer de irritatie bij de tegenstander toeneemt. Zo nu en dan wordt het wat onvriendelijk over en weer. Op zichzelf vind ik dat niet erg, als het maar wel binnen de grenzen van het acceptabele blijft. Het zegt namelijk iets over de mindset van beide teams: beiden willen ze deze wedstrijd absoluut winnen. Zo rond de 20^e minuut worden we op de harde manier welkom geheten op dit niveau. Waar DWO nog weinig tot niets aan kansen bij elkaar speelt, is er een vrije trap halverwege onze helft. Terwijl wij met de rug naar de bal positie innemen, neemt de sluwe speler van DWO de bal al. De rechtsbuiten van DWO duikt bij de tweede paal op terwijl zijn bewaker ook nog niet op zijn positie is. Geraffineerd laat hij de bal van zijn hoofd glijden en deze ploft in het netje: 1-0. Een harde les. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden, dus we kunnen zo nu en dan zeker wel een harde les gebruiken. Met deze minimale achterstand zoeken we een kwartiertje later de kleedkamer op. 


In de kleedkamer hebben we even een kleine uitbarsting. We vinden de scheidsrechter niet goed en we vinden het erg vervelend dat de tegenstander zo nu en dan grove woorden gebruikt. Daarop volgt een even korte als simpele mededeling van de staf: Welkom in de Hoofdklasse! Het niveau waarop wedstrijden winnen ook op andere manieren gebeurt als het sportief niet lukt. Het niveau waarop een tegenstander álles zal doen om jou uit de wedstrijd te krijgen. Het niveau waarop onze foutjes afgestraft worden. Het niveau waarop één onoplettendheid ervoor zorgt dat we – terwijl we zoveel beter zijn – toch met een achterstand in de kleedkamer zitten. En daar moeten we niet over zeuren, dat moeten we omarmen. Want wij willen graag terug naar dat niveau. Dus zullen we moeten zorgen dat we de oplossing gaan bieden. We zullen moeten gaan zorgen dat de tegenstander niet in de gelegenheid komt om ons uit de wedstrijd te spelen en we zullen moeten gaan zorgen dat wij de baas zijn op het veld. 

In de tweede helft laten we zien dat wij niet alleen mee kunnen op dit niveau, maar er simpelweg thuis horen. Onze verdediging heerst in elk duel, ons middenveld functioneert fantastisch en onze aanval beukt er op los. De neutrale toeschouwer die in de rust aan is komen lopen, zou zomaar kunnen denken dat het al 0-4 voor Semper Altius staat. En het mooie van dat alles is: het maakt niet uit wie er in staat. We wisselen deze wedstrijd namelijk op vaste momenten en spelen zo in drie ‘blokken’ van ongeveer 23 minuten in verschillende samenstellingen. Werkelijk iedereen knokt voor wat hij (of zij) waard is, speelt elk duel met volle overtuiging en raast over het veld alsof het een wedstrijd is die om het kampioenschap gaat. Vooral dat laatste is voor een coach van levensbelang. Want dat ene ingrediënt – die absolute wil om te winnen – kun je bijna niet trainen. Je kunt het stimuleren, maar ergens diep van binnen moet er in elke speler zo’n waakvlam branden want anders kun je dat niet op laten laaien. Misschien vraagt u zich af waar de goals dan blijven. Dat vragen wij ons ook af. Want het veldspel is slechts een onderdeel van het totale voetbal. Dat laatste tikje, dat geluidje als de bal het net beroert, het gejuich aan de ene kant en de verslagenheid aan de andere kant… Dát zijn juist de dingen die het verschil betekenen tussen winst en verlies. Wát we ook doen, we slagen er niet in om in die laatste fase het verschil te maken. Schoten vliegen net naast, worden geblokt of gepakt door de keeper. Maar het is niet enkel en alleen de factor geluk die ontbreekt. Het ligt ook aan onszelf. Zeker 4 á 5 keer breken we door en missen we even de blik omhoog om te kijken of er iemand anders beter voor staat. Dat is een verbeterpunt voor de komende periode. Want áls wij terug mogen keren in de Hoofdklasse, dan moeten kansen omgezet worden in goals. En dan maakt het niet uit wie hem maakt, áls hij maar gemaakt wordt. U vraagt zich misschien af waarom de tegenstander in deze alinea nauwelijks genoemd wordt. Dat antwoord is heel simpel: de tweede helft wordt gedicteerd door Semper Altius. Zonder te overdrijven denk ik dat wij in zo’n 70-80% van de speeltijd de bal hebben en dat als je een zogeheten heatmap maakt (een visuele weergave van een voetbalveld waarin met kleur het meest actieve gebied wordt aangegeven), dat deze de kleur rood heeft op de speelhelft van DWO. Het grootste compliment dat je kunt krijgen, hoor ik enkele minuten vóór het einde van de wedstrijd uit de dug-out van de tegenstander komen: Spelen zij eerste klasse? Toch is het zo dat de scheidsrechter na een storm van 35 minuten drie keer op zijn fluit blaast ten teken dat de wedstrijd ten einde is en er alleen in het blauwwit gestoken armen de lucht in gaan. 

Natuurlijk is het mooi dat je complimenten krijgt over je spel. Het geeft ons de bevestiging dat je op de goede weg bent. Maar complimenten leveren geen punten op. Complimenten maken je geen kampioen en complimenten leiden niet tot de zo vurig gewenste promotie. Tegelijk is er de constatering dat verliezen pas écht verliezen is als je er niets van leert. We hebben vandaag zeker wat geleerd. We hebben geleerd dat één moment niet opletten fataal kan zijn en je vervolgens een hele wedstrijd lang moet boeten voor die fout. We hebben geleerd dat wij met een beetje meer inzicht het elke ploeg lastig kunnen maken. En we hebben geconstateerd dat wij mee kunnen – maar ook thuis horen – op het niveau van de Hoofdklasse. Ik hoor het u door mijn laptop bijna denken: Dat is leuk, zo’n stip op de horizon… Maar hoe realistisch is dat? Goede vraag! Weet u nog dat ik mijn verslag begon met die wedstrijd die zich vandaag op het sportpark op de Heulweg in Wateringen afspeelt? Na deze wedstrijd kwam het bericht dat SVH gewonnen had… met 9 goals verschil! Dat betekent weer dat Semper Altius JO15-1 de kampioen is van de 1^e fase! En dat betekent weer dat ons lot in handen ligt van de KNVB. Nog een paar nachtjes slapen, dan weten wij of we ons in de 2^e fase mogen melden in de Hoofdklasse… Tik, tak, tik, tak….