De zakken met brieven waren niet aan te slepen. Onze socials werden overspoeld met uitingen van zorgen. Er werden Amber Alerts ingesteld, de telefoon stond roodgloeiend en iedereen was bezig met die ene belangrijke vraag. Nee, niet wie is de Mol? Dat lijkt me namelijk overduidelijk (Maaike). Nee, die ene vraag die Nederland bezig hield is: waar blijven de wedstrijdverslagen van Semper Altius? Nederland kan opgelucht adem halen. Voor wedstrijdverslagen is namelijk het spelen van een wedstrijd best wel een vitaal onderdeel. Dat genoegen heeft ons ruim 3,5 week niet gesmaakt. Tot twee keer toe hield de landelijke griepepidemie huis bij onze tegenstanders en kon onze wedstrijd niet doorgaan. Maar zoals een wijs voetballer ooit zei: Elk nadeel heeft zijn voordeel.

Wij hebben in stilte namelijk gewerkt aan onze verbeterpunten. Ontzettend veel aandacht hebben we besteed aan het opbouwen op eigen helft. Wij kunnen namelijk onze balbehandeling wel eens laten regeren door angst of paniek en dat is met de kwaliteiten van onze jongens nergens voor nodig. In de voetballuwe weken hebben wij hier dus stappen in gemaakt. Maar ooit heb je je ingeschreven bij een voetbalclub omdat je hart sneller gaat kloppen van het gevoel in de kleedkamer, het moment dat je het veld op stapt en het heerlijke genoegen om de spanning van je af te voelen vallen als de scheidsrechter voor het eerst op zijn fluit blaast.

Het is Jacco die iets voor 19:30u onze bekerwedstrijd tegen sc Monster in gang zet. Dit startsignaal is ons startsignaal voor een hele drukke periode waarin we in een week of 6 zo’n 7 tot 8 wedstrijden gaan spelen. In Monster treffen we vandaag een tegenstander uit de Hoofdklasse. Dat is het mooie aan de Haaglanden Cup: je treft tegenstanders van verschillende allure. De eerste 10 minuten van de wedstrijd zijn het beste te omschrijven als even wennen. Sommige jongens bij Semper Altius hebben zichtbaar moeite met het tempo van de wedstrijd. Het is dus even aanhaken en proberen in die flow mee te komen (zonder al te veel schade op te lopen tijdens deze periode van gewenning). Monster laat er geen misverstand over bestaan dat zij graag een ronde verder willen komen. Met een goed tempo rolt de ene na de andere aanval op ons af. Het balbezit is in deze periode overwegend voor Monster. Vaak kunnen ze combineren tot zo’n 20 meter voor onze goal, waar de weerstand zó hoog wordt dat ze de bal even kortdurend kwijt raken en weer opnieuw moeten beginnen. Dat proces herhaalt zich een aantal keer. Dit geeft ons de gelegenheid om wat vertrouwen te tanken, gewend te raken aan het tempo waarin de wedstrijd zich afspeelt en te kijken waar voor ons de mogelijkheden liggen. En deze zijn er wel degelijk. Na een minuut of 10 breekt er een fase aan waarin Semper Altius het initiatief iets meer naar zich toe trekt. We komen er steeds vaker uit, zijn steeds meer in staat om de bal langer in bezit te houden en krijgen dus langzamerhand een groter aandeel in deze wedstrijd. Mooi om te zien is hoe bepaalde patronen uit de afgelopen trainingen in de wedstrijd toegepast worden. Met name in het opbouwen is de rust die wij inmiddels daarin krijgen bewonderenswaardig. Aan de bal maken we alleen soms niet altijd de juiste keuzes. We dribbelen te lang en te vaak en dat is met een tegenstander van dit formaat geen slimme keuze. Daarnaast hebben we te weinig oog voor de ruimte die er achter de verdediging van Monster ligt. Zeker met het oog op het verschil in snelheid tussen onze aanvallers en de verdedigers van Monster blijven hierdoor wat mogelijkheden om kansen te creëren onbenut. Met deze analyse hoeven we Rene van der Gijp niet te bellen voor de ruststand: deze is 0-0.

In de kleedkamer bespreken we de groei die wij door hebben gemaakt. Die groei zorgt ervoor dat wij inmiddels behoorlijk tegenstand kunnen bieden tegen een ploeg die in de Hoofdklasse speelt. Het is onze ambitie die spreekt als we het ook nog eens over onze kansen gaan hebben om deze wedstrijd te winnen. Want inderdaad: waarom zou dat niet kunnen? Als Daphne Schippers in haar hoogtijdagen schieten we in de tweede helft uit de startblokken. Binnen een minuut na rust is het Finnley die aan de linker flank de bal ontvangt. Hij snijdt naar binnen en haalt direct uit. De keeper is te verrast om goed te reageren: 1-0. Enkele minuten daarna is het Jayden – die sterk invalt – die aan de rechterkant ontsnapt. Hij zoekt zijn tegenstander op, maar wordt naar de buitenkant gedrongen. Tegen de achterlijn aan maakt hij een lichaamsschijnbeweging en draait weg bij zijn tegenstander, die hem in een uiterste krachtinspanning om de bal te spelen vloert. Jacco is onverbiddelijk en wijst terecht naar de stip. Yusuf Arslan gaat vastberaden achter de bal staan. Hij bekroont zijn 15^e verjaardag met een koel ingeschoten penalty. Ik denk dat ik namens de hele club spreek: nogmaals van harte gefeliciteerd, Yusuf (Yoes voor intimi)! Naarmate de tweede helft vordert, is het een verbazingwekkende conclusie dat wij eigenlijk niet echt in de problemen komen. Monster doet er alles aan om nog iets te forceren, maar eigenlijk komen ze niet echt tot uitgespeelde kansen. Op elke positie vechten we als leeuwen en de organisatie staat werkelijk als een huis. Tóch is er nog een klein sprankje hoop te halen voor Monster. Er wordt een bal de zestien in gepompt op goed geluk. Deze valt eigenlijk een beetje in niemandsland. Toevallig is de speler die het dichtst bij de bal is een speler die in het lichtblauw-rood van Monster speelt. Beheerst tikt hij de bal binnen: 2-1 met nog een minuut of 10 op de klok. Fanatiek sporen onze jongens elkaar aan. Ook worden ze vurig aangemoedigd door de ouders en jongens van andere teams zoals de JO14-1 die naar de wedstrijd waren komen kijken. Naarmate het eindsignaal in zicht komt, wordt het slordiger aan de bal. We komen steeds meer in de overlevingsstand en hebben te weinig oog voor de ruimtes die Monster in hun drive om te scoren laat vallen. De tactiek wordt meer en meer overboord gegooid en we spelen op de brandende ambitie om de volgende ronde te halen. En dan, nadat de timer van ondergetekende al enige tijd geleden was afgegaan, is daar het eindsignaal! De volgende ronde is bereikt!

Dit is een échte teamprestatie. Ik feliciteer dus Stijn, Jayden, Thomas, Dani, Jordi, Julian, Nick, Sam, Yusuf Arslan, Rayan, Yusuf Gülsoy, Ilyas, Finnley, Rossel en Jayden. Met een trotse glimlach sta ik dan ook in de kleedkamer. Trots omdat ik zie dat de jongens de oefenstof van de training vertalen naar situaties in de wedstrijd. Trots omdat deze mannen vóór en mét elkaar willen vechten. Trots omdat ik denk dat het plafond van deze jongens nog niet bereikt is. Er is wel een maar. We mogen genieten van dit resultaat, maar niet te lang. Over een aantal dagen staat de volgende wedstrijd alweer op het programma: uit naar VVSB voor de competitie. VVSB is een ploeg die zich goed herpakt heeft na de eerste wedstrijd. Een ploeg die ons de drie punten zeker niet cadeau gaat geven en dus weer een ploeg om rekening mee te houden. Wij kunnen niet wachten!