zaterdag 22 maart 2025
Als je vaak wint, ziet het leven er een stuk vrolijker uit. Maar winnen heeft ook een keerzijde. Je raakt er misschien aan gewend, het verbloemt hetgeen wat misschien nog niet zo goed gaat en… statistisch gezien komt je eerstvolgende verliespartij steeds dichterbij. Voor Semper Altius JO15-1 is het op deze zaterdag in toch wel aangename temperaturen een ‘do or die’ wedstrijd. Vandaag kruisen we namelijk de degens met Blauw Zwart, de huidige nummer 3 van onze poule. Met ons op nummer 2 is dit dus best wel een kraker te noemen. Bij winst lijkt het erop alsof wij met VELO gaan uitmaken wie zich tot potentiële kampioen gaat kronen, maar bij verlies zal er ‘gewoon’ weer naar beneden moeten worden gekeken om te zien welke achtervolgers er dichterbij zijn gekomen.
Terwijl op ons sportpark de vlaggen met ‘Welkom’ in de wind wapperen, staan wij rond de klok van 14:30u klaar om de tegenstander zich iets minder welkom te laten voelen. Als Jacco de wedstrijd in gang zet, zien we twee ploegen die even tijd nodig hebben om aan elkaar te wennen. Als twee honden cirkelen we om elkaar heen, bang om de eerste stap te nemen om nader kennis te maken. Het is Blauw Zwart dat uiteindelijk besluit om het tempo van de wedstrijd te gaan bepalen. Al snel blijkt dat het elftal twee of drie spelers herbergt die groot, snel en sterk zijn en dit aangevuld wordt met de andere talenten die een elftal nodig heeft (werklust, beleving, strijdlust). Met name als het gaat om die laatste factoren zien we dat Semper Altius moeite heeft om deze naar het veld te brengen. Er zit een zekere gelatenheid in de ploeg. Duels wordt niet gespeeld met de bedoeling om ze te winnen en druk lijkt er alleen maar gezet te worden omdat de trainer dat graag wil, maar niet met de intrinsieke motivatie om de bal ver op de speelhelft van de tegenstander weer in bezit te krijgen. Het is dus Blauw Zwart dat dominant is en dat willen wij op ons eigen sportpark natuurlijk graag anders zien. Met dat wedstrijdbeeld in uw voorstellingsvermogen gebeiteld, is het natuurlijk de vraag hoe lang dat goed gaat. Het antwoord: niet lang. Het valt al op dat we telkens moeite hebben om een goede organisatie neer te zetten bij een corner of andere spelhervatting. Al een aantal keer levert dat gevaar op. Zo ook in de 10e minuut. Bij een corner van Blauw Zwart lijkt de bal verwerkt te kunnen worden. We werken hem alleen niet ver genoeg weg. De bal stuit hoog op en de aanvaller van Blauw Zwart moet dus even wachten voordat hij zijn schot goed kan timen. Toch is er in die tijd geen enkele druk op de bal zodat de aanvaller alle tijd en gelegenheid krijgt. In een wirwar van jongens is het voor Stijn niet te doen om deze bal tegen te houden: 0-1. Normaal gesproken zie je bij ons team dat zo’n goal ons ook wakker kan doen schrikken. Aan de kant hoop je ook op dat schokeffect, want wij kunnen simpelweg beter dan dat we vandaag laten zien. Toch lijkt er nog niet echt een schokeffect te komen. De wedstrijd blijft zich afspelen in hetzelfde spelbeeld. Tot onze frustratie wordt de stand zelfs nog iets ondraaglijker. Nadat we de tegenstander halverwege onze helft de bal hebben ontfutseld, lopen er twee spelers met een Semper-tenue elkaar vreselijk in de weg. Het gezegd luidt niet voor niets: Als twee honden vechten om een been, gaat de derde ermee heen. Dat gezegd is precies toepasbaar op deze situatie, want het is de spits van Blauw Zwart die het door ons gegeven cadeautje graag uitpakt: 0-2. Terwijl er af en toe een voorzichtig zonnetje doorbreekt, kan het contrast met ons gezicht niet groter zijn als we in de rust de kleedkamer in komen. Dat staat op onweer.
Wedstrijden zijn niet altijd hetzelfde, net als tegenstanders. Door de ene tegenstander wordt je compleet weggespeeld terwijl je juist bij een andere tegenstander zelf je wil kunt opleggen. In wedstrijden waarin de tegenstander beter is, accepteer je een eventuele verliespartij veel gemakkelijker. Maar door een tegenstander afgetroefd worden op inzet, dát is iets wat wij van elkaar niet mogen accepteren. En áls we ons dan in zo’n wedstrijd bevinden waarin we met elkaar in hetzelfde schuitje zitten, is het belangrijk dat je als ploeg dicht bij elkaar blijft. Dat je elkaar niet gaat afbranden op bepaalde taken, dat je elkaar met respect aanspreekt en dat je ervoor zorgt dat je sámen een beter resultaat na gaat streven. Dit geldt zéker als je met elkaar al vaak gewonnen hebt, weet wat je aan elkaar hebt en dus ook weet dat een ander niet expres een fout maakt. Ze zeggen wel eens dat vertrouwen te voet komt, maar te paard gaat. Weer een wijsheid die wel van toepassing lijkt te zijn op ons elftal.
In de tweede helft zijn we er in elk geval op gebrand om er nog een wedstrijd van te maken. Want de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Als het Nederlands Elftal in de wedstrijd tegen Spanje delen van de wedstrijd kan domineren, dan kunnen wij als Semper Altius tegen Blauw Zwart toch ook wel gewoon drie goals maken? Het had misschien wel gekund. Maar niet als Blauw Zwart er binnen enkele minuten een derde goal in prikt. Na een scrimmage is het voor Stijn onduidelijk of hij de bal kan op pakken of niet. Hij is dus gedwongen om het duel met de voeten aan te gaan. Helaas voor ons wint de speler van Blauw Zwart dat duel waarna hij de bal in het doel werkt: 0-3. We proberen het daarna nog wel, maar met een enigszins geknakte geest. Het confronterende is dat we zien hoeveel inspanning het ons vergt om de zestien van de tegenstander te bereiken en dan een aanval te zien smoren, terwijl áls Blauw Zwart er uit komt het er moeiteloos uit lijkt te zien en het écht gevaarlijk wordt. We worstelen ons dus eigenlijk echt door de wedstrijd heen. Maar om nog maar even een spreekwoordelijk fenomeen van stal te halen: de gifbeker is nog niet leeg. Blauw Zwart zal namelijk nog een keer toeslaan. Uit een positie waarvan ik in elk geval begrijp dat de druk op de bal niet heel groot is (het was namelijk geen voor de hand liggende positie om te schieten), vuurt een speler van Blauw Zwart op doel. De bal verdwijnt kiezelhard in de korte hoek: 0-4. Ons rest niets anders dan na het laatste fluitsignaal van Jacco de tegenstander te feliciteren met een meer dan terechte overwinning.
Verliezen zal nooit een favoriete bezigheid van mij worden. Ik heb er een hekel aan. Maar verliezen van een betere tegenstander is iets dat bij dit prachtige spelletje hoort. Vandaag was een testcase voor ons als JO15-1. En voor deze test zijn we simpelweg gezakt. Met zijn allen hebben we vandaag te weinig gebracht om aanspraak te maken op meer dan we hebben gekregen. En weten jullie waarom de woorden ‘met zijn allen’ schuin gedrukt staan? Omdat deze woorden ook schuin- en misschien wel vetgedrukt in onze speelwijze moet komen. Als we winnen, doen we dat met zijn allen. Dat komt namelijk niet alleen maar door de spelers die scoren, assists leveren of een panna uitdelen. Het komt ook door de spelers die ons doel schoon houden, de spelers die de tegenstanders beletten om te scoren en de spelers die zich stilletjes en onopvallend aan hun taken houden. Maar met winnen is het niet zo moeilijk om eenheid uit te stralen. Het is juist in een wedstrijd waarin het stormt dat de winnaars op staan. Die helpen hun medespelers erdoorheen, gaan zelf voorop in de strijd en doen er alles aan om ondanks een slechte wedstrijd tóch een resultaat te gaan halen. Daarom sluit ik mijn verslag af met een klein beetje huiswerk voor mijn spelers. Mannen, denk eens na over de volgende woorden: échte winnaars weten ook hoe je moet verliezen…
