Zaterdag 24 mei 2025
Op het sportpark aan de Hengelolaan in Den Haag liggen nog een aantal lege AA-flesjes en wat kapotte pionnetjes. Het zijn de stille getuigen van wat er zich heeft afgespeeld op het complex van GSC ESDO. Zal ik u nog even herinneren aan de belangen van deze wedstrijd? In deze wedstrijd spelen de nummer 2 (GSC ESDO) en nummer 3 (Semper Altius) tegen elkaar. Beide ploegen hebben hetzelfde aantal punten bij elkaar gespeeld in deze poule (25). Het doelsaldo is in het voordeel van GSC ESDO (9 doelpunten +). De koploper VELO heeft 27 punten. Kortom: de winnaar van vandaag maakt kans op promotie en zelfs nog op de titel. De opdracht van de mannen van Semper Altius was simpel: winnen. Winnen en de Hoofdklasse lonkt! Zo, bent u weer helemaal bij? Zit u er klaar voor? Riemen vast!
In de wedstrijdbespreking haal ik een interview aan dat ik een tijd geleden in een documentaire voorbij heb zien komen. Een verslaggever vraagt aan een basketballer voor een NBA-finale: Als je deze finale verliest, heb je dan gefaald? De basketballer denkt even na en spreekt dan de woorden uit die ik mijn team vandaag ook mee geef: Falen doe je pas als je van de weg naar de finale niets leert. Wij hebben dit jaar ontzettend veel geleerd. Geleerd hoe belangrijk het is dat je de absolute wil hebt om te winnen. Geleerd om voor en mét elkaar te vechten. En dat leren deden we onder het vieren van successen in de 1e fase van het seizoen, maar ook door diepe dalen te gaan met elkaar in de fase net voor de winterstop. Vandaag is falen geen optie. Want ik ben – ongeacht de uitkomst van vandaag – al enorm trots op deze ploeg.
De psychologische oorlogvoering neemt buiten al direct een aanvang. De wedstrijd wordt namelijk uitgesteld tot een later tijdstip. Dit horen wij pas als wij al aan de warming up begonnen zijn. Onverstoorbaar gaan wij verder met onze warming up en we doen wat we altijd doen. Nadat we de kleedkamer in zijn gestapt, komt het nieuws dat de wedstrijd nóg later gespeeld zal gaan worden. Ook nu laten we ons niet gek maken. Er ontstaat een heerlijk gekeuvel in de kleedkamer. Even halen we de spanning eraf door gezellig met elkaar te praten. Zo ben ik erachter gekomen dat er een slimme zakenman in Ilyas schuilt, weet ik welke beroepen sommige vaders uitoefenen en ben ik ook te weten gekomen hoe de jongens denken over de Belastingdienst (mijn werkgever). Omdat dit geen sjiek standpunt opleverde, heb ik de jongens in het vooruitzicht gesteld dat zij over een jaar of 3 allemaal tot mijn klantenkring gerekend kunnen worden (hetgeen een berustende glimlach op de gezichten brengt). Daarna moet de focus weer op de wedstrijd, want het moment van de aftrap nadert nu écht. De puntjes worden met een korte bespreking en mini-warming up weer op de spreekwoordelijke i gezet en we staan klaar voor de aftrap. Klaar om het boek dat we samen schrijven te voorzien van een mooi slotwoord.
De ploegen zijn behoorlijk aan elkaar gewaagd. GSC ESDO beschikt over een uitstekend middenveld dat lustig combineert. Daarnaast staan er achterin grote sterke jongens die hun duels niet schuwen. Voorin zijn het jongens die technisch erg vaardig zijn en lijken ze vastberaden om de titel binnen te slepen. Maar ze treffen een minstens net zo gemotiveerd Semper Altius dat zich met hand en tand verzet tegen welke aanval dan ook op de promotie waarnaar zij zo vurig verlangen. Dat de wedstrijd behoorlijk in evenwicht is, zie je aan het feit dat de bal zich het meest rondom de middencirkel bevindt. De ene keer is hij in het bezit van GSC ESDO, de andere keer in bezit van Semper Altius. Toch zijn het onze jongens die de ban breken. Nadat Yusuf Gülsoy het drukmoment herkent, verovert hij de bal aan de linkerflank. Hij ziet dat Finnley vertrokken is en geeft de bal perfect in de loop mee. Finnley was nog niet op volle snelheid en heeft tot verrassing van zijn directe tegenstander dus nog een versnelling in huis. Met buitenkant voet zet hij voor, waar Rossel aan komt stormen. Kiezelhard ramt hij de bal in de bovenkant van het doel: 0-1 en virtueel op een promotieplek!
De goal doet het vuurtje in deze toch al verhitte wedstrijd verder oplaaien. Er breekt een fase aan waarin het balbezit voornamelijk aan GSC ESDO moet worden gelaten. Ondanks dat zij veel de bal hebben, komen daar geen uitgespeelde kansen uit. Sterker nog: in de aanvallen die wij (weliswaar iets spaarzamer) plaatsen, stichten wij nog het meeste gevaar. Er wordt écht gevochten als leeuwen. Samen proberen we er álles aan te doen om deze wedstrijd over de streep te trekken. Ook de jongens in de dug-out schreeuwen hun kelen schor. Het collectief draait op volle toeren. En ik kan u zeggen: voor mij als coach en de supporters op het dakterras van GSC ESDO is dat een geruststellend wedstrijdbeeld. De speeltijd is eigenlijk al verstreken als er nog een diepe bal komt. De spits van GSC ESDO is verwikkeld in een sprintduel met Dani. Met een prachtige sliding glijdt Dani de bal weg uit wat mogelijk een gevaarlijke situatie zou kunnen worden. Dit kan rekenen op nogal wat geschreeuw aan de zijde van GSC ESDO. Tot ons afgrijzen klinkt het fluitje van de scheidsrechter en wijst hij naar de stip. Aan de ene kant ongelooflijk, aan de andere kant is het een scenario waar we rekening mee hebben gehouden (en enigszins op getraind hebben). Onberispelijk pakt een speler van GSC ESDO het cadeautje uit. Het staat weer 1-1 en virtueel zijn we van de promotieplek af. Tot overmaat van ramp vindt de scheidsrechter een prima discussie tussen twee van onze spelers niet netjes en geeft hij Dani ook nog eens een gele kaart, wat hem op een tijdstraf van 5 minuten komt te staan. Woedend lopen we naar de kleedkamer als de scheidsrechter een minuut later voor de rust heeft gefloten.
Eventjes uiten we onze woede en frustratie in de kleedkamer en daar geef ik als coach alle ruimte voor. Daarna moet de focus weer op de wedstrijd en is het Jayden die daar met wijze woorden de aanzet toe geeft. We maken ons plan voor de tweede helft en benadrukken aan elkaar dat we maar één goal verwijderd zijn van de Hoofdklasse. Het team schreeuwt het uit als we de kleedkamer uit gaan voor de tweede helft.
We zien een tot op het bot getergd Semper Altius. De arbitrale beslissingen maken ons niet wanhopiger, maar juist sterker. Tactisch is het wel eventjes op het tandvlees als we de tweede helft beginnen met 4 minuten zonder Dani. Maar zodra hij weer het veld betreedt, ondergaat het team weer de transformatie naar de vechtmachine die wij dit seizoen al vaker hebben mogen zien. Steeds vaker komen we voor de goal van GSC ESDO, maar ook wij komen nog niet tot uitgespeelde kansen. Als de tweede helft zo’n 10 minuten oud is, giert de adrenaline pas echt door onze aderen heen. Na een door ons ingebrachte bal ontstaat er een scrimmage voor de goal van GSC ESDO. Zij krijgen de bal niet weg, maar wij krijgen hem niet op doel. De bal wordt uiteindelijk meegenomen door Yusuf Gülsoy. Hij mijdt de drukte en wijkt uit naar de linkerzijde. Hierdoor komt hij wat schuin voor de goal te staan en lijkt een kans om te schieten verkeken. Toch doet hij het en de bal ploft in de verre hoek binnen. Het staat 1-2 en we staan virtueel weer op een promotieplek! GSC ESDO gooit het over een andere boeg. Ze vallen aan met de moed der wanhoop, lijkt het. Tactieken en formaties zijn allemaal facetten die niet meer tellen. Dus ook bij ons gaan de plannen de prullenbak in en is het gewoon man op man verdedigen. Naast het feit dat de wedstrijd niet meer volgens een bepaalde strategie loopt, wordt de sfeer ook grimmiger. Een overtreding van GSC ESDO waarbij de noppen in de borst van Yusuf Gülsoy geplant worden, wordt niet met een kaart bestraft terwijl in de eerste helft kennelijk een discussie tussen twee Semper-spelers daar wel voldoende aanleiding toe was. Iedereen kan zich een voorstelling maken bij de spanning die bij beide partijen oploopt naarmate de wedstrijd richting het einde kruipt. De volgende overtreding vindt plaats op Yusuf Arslan. Onze middenvelder, die net als iedereen bezig was aan een ijzersterke wedstrijd, werd van achteren neergesabeld door een speler van GSC ESDO. In tranen moest hij het veld verlaten terwijl de pleger van de aanslag - want zo kan ik dat gerust noemen - mocht blijven staan. De frustratie nam een toevlucht toen Jordi na een tackle wél de gele kaart werd getoond en we dus voor de tweede keer in deze wedstrijd in een ondertal kwamen te staan. De vrije trap die het gevolg was van de overtreding van Jordi, werd de zestien in gepompt. Ongelukkig kwam deze op het hoofd van Julian die de bal tot zijn schrik in ons doel zag belanden: 2-2, virtueel niet gepromoveerd en met een man minder. Het zijn de ingrediënten die vaak leiden tot treurnis.
Inmiddels stonden er nog maar 9 minuten op de klok. 9 minuten waarin je je hele seizoen aan je voorbij ziet komen. De hoogtepunten, de dieptepunten, maar vooral dat vurige verlangen van die mannen naar tastbaar succes. Nog één keer dus stropen we de mouwen op. Nog één keer vegen we de emotie van ons gezicht. Nog één keer rechten we de rug en heffen ons hoofd op. Dat vuur wordt door 10 man uitgedragen als we in een ondertal ten strijde trekken en simpelweg de bovenliggende partij worden. Nadat Jordi zijn plek weer had ingenomen, werd GSC ESDO alleen nog maar terug gedrongen. Elke aanval die op hen afrolde, was voor hen alle hens aan dek. Ze bereikten onze speelhelft nog nauwelijks en we hadden de druk vol op onze tegenstander. Twee minuten voor tijd is het een corner voor Semper Altius. Finnley wacht totdat onze luchtmacht in de vorm van Jayden aan is gesloten in de zestien van de tegenstander. De bal vertrekt van Finnley’s voet en dan wordt er een verhaal ín een verhaal geschreven. Stijn – die te maken heeft met een pink uit de kom waardoor hij zijn geliefde plek in zijn goal niet kan innemen – duikt in de zestien op. De snel dalende bal komt op zijn hoofd. Hij gaat op weg naar de kruising, kust de lat en gaat omlaag. Een speler van GSC ESDO probeert hem nog uit het doel te schieten, maar het is te laat! JAAAAAA! 2-3 en virtueel weer in de Hoofdklasse!! Stijn wordt bedolven onder zijn teamgenoten. Ook de geblesseerde Yusuf Arslan en Yusuf Gülsoy zijn hun fysieke ongemak even vergeten en gaan op in het gejuich. Na de goal is het bij ons alle hens aan dek. We moeten tegenhouden, want GSC ESDO gooit alles in de strijd. In de laatste minuut is de organisatie bij ons even weg. We hebben teveel oog voor de bal aan de linkerflank en zien niet dat de spits langzaam wegloopt uit de rug van ons centrale duo. Hij wordt aangespeeld en kan ongehinderd door de as op Viktor af. Ook Viktor schrijft zijn jongensboek, want als een leeuw komt hij uit en verijdeld de poging van GSC ESDO, wat op net zoveel gejuich kan rekenen als de goal van zojuist. Onze meegereisde supporters schreeuwen de jongens vooruit. Als je denkt dat het hun laatste krachten zijn, geeft die ongekende steun de jongens nog wat vleugels. De twee minuten die nog op mijn timer stonden bij de goal van Stijn worden er 3, worden er 4, worden er 5… Maar dan… Dan klinkt het laatste fluitsignaal! Jongens vallen elkaar in de armen of uitgeput op de grond met de armen omhoog en de explosie van vreugde is ongekend! WIJ GAAN NAAR DE HOOFDKLASSE!
Terwijl ik dit schrijf, staat het kippenvel rijendik op mijn armen. Wat een seizoen! En wat een team! In augustus zijn we samen aan de slag gegaan. In de 1e fase overtroffen we ieders (en ook onze) verwachtingen. We eindigden op een geweldige 3e plaats, waar de doelstelling was om geen laatste te worden. In de 2e fase kregen we tik op tik. We begonnen nog met een gelijkspel en dat bleek later het enige punt dat we in die poule haalden. We eindigden op een terechte laatste plaats. De 3e fase brak aan en we stelden de doelstelling: een plek bij de bovenste zes ploegen. Vanaf het moment dat de jongens 7 punten uit 3 wedstrijden hadden weten te halen, sloop er geloof in de ploeg voor een hoger doel: promotie. Een plek bij de bovenste twee ploegen zou dat kunnen bewerkstelligen. Nadat we op 22 maart een totale off-day hadden tegen Blauw Zwart en er met 0-4 af gingen, leek het pleit beslecht. Het zou een bijna onmogelijke opgave worden. Dit besef was er zeker toen wij verzuimden om flink te scoren tegen de hekkensluiter van de poule (1-0). Een week later kwam de koploper op bezoek (VELO) en trokken wij in een ware thriller een 3-2 overwinning over de streep. In de wedstrijden daarna maakten we geen fout, net als vandaag. Met een dik verdiende en op de laatste speeldag veilig gestelde promotie tot gevolg. De jongens zijn waar ze in mijn ogen thuis horen…
Na 2.030 speelminuten, 29 wedstrijden, 69x juichen om een goal, het vieren van overwinningen, het treuren om verlies en het ervaren van de emoties die een voetbalseizoen als dit teweeg brengen, klap ik mijn laptop even dicht. Ik bedank iedereen die een rol rondom ons team en onze club gespeeld heeft voor hun nimmer aflatende inzet. Maar diegenen die ik het meeste wil bedanken, zijn mijn spelers. Jongens, dank jullie wel voor het plezier dat we samen beleefd hebben… Dank jullie wel dat ik een klein stukje met jullie mee mocht reizen… Ik wens jullie heel veel succes – maar vooral ook veel plezier – in de Hoofdklasse!
Nog 2 maanden, 3 weken en 19 uur… Dan begint er weer een nieuw voetbalseizoen. Tot dan!
Door Michael Smitskam
