Zaterdag 13 september 2025
Heel soms komen we in situaties waarin we machteloos zijn. Situaties waarin je gefrustreerd moet toekijken hoe zaken zich ontvouwen en je moet accepteren dat je geen rol hebt in dit verhaal. De kritische lezer zal denken: Deze verslagen zijn toch altijd wel opbeurend? Normaal gesproken wél, maar soms komen de hiervoor omschreven situaties voor tussen de door ons zo geliefde witte krijtlijnen. Ik neem u mee naar zaterdag 13 september 2025 op het sportcomplex Wateringse Veld.
De aangekondigde regen is nog in geen velden of wegen te bekennen als we rond de klok van 11:15 uur aan de warming up beginnen. Met felle kreten houden we elkaar scherp voor een hele lastige uitwedstrijd bij SVH. Zij hebben – net als wij – hun openingswedstrijd gewonnen en dus staan beide ploegen op 3 punten. Enkele minuten voor het eerste fluitsignaal zitten de spelers messcherp naar de laatste woorden van ondergetekende te luisteren. Want in dit soort wedstrijden moeten we de ambitie laten zien die diep in ons binnenste brandt en moeten we beseffen dat we elke tegenstander die die ambitie in de weg staat, fanatiek te lijf zullen moeten gaan (uiteraard in de meest figuurlijke zin van het woord).
Als de scheidsrechter de wedstrijd in gang heeft gefloten, zien we een onwennig Semper Altius. Het is in de eerste minuten nog wat chaotisch. Waar ik heb gevraagd om elf duivels die op de tegenstander af moeten vliegen, lijkt de wedstrijd eigenlijk meer op een mierenhoop in de eerste minuten. Zonder dat er een plan aan ten grondslag lijkt te liggen, krioelen spelers door elkaar heen. Gelukkig is dat ook bij SVH het geval, maar dat leidt er wel toe dat je je zit af te vragen waar je nu eigenlijk naar zit te kijken. Maar na de eerste paar minuten worden de patronen weer zichtbaar, lijkt iedereen zijn of haar juiste positie gevonden te hebben en begint het elftal weer te doen wat ze moeten doen. En dan zie je toch wel dat wij goed kunnen voetballen. We slagen erin om het lichte overwicht in deze wedstrijd naar ons toe te trekken. Het lichte overwicht, want ook SVH laat zich niet onbetuigd. Aan de hand van twee duidelijke uitblinkers bij de wit-zwarten doet SVH verwoede pogingen om door onze verdediging heen te breken. Maar ook zij bijten zich erop stuk. Want waar er vorig jaar af en toe wel een tegenstander door onze verdedigende linies heen kon breken, hebben de jongens die er nu staan van verdedigen écht een kunst gemaakt. Dat is gewoon een groot compliment aan Ruben, Bob, Dick, Jiwan, Timo, Mason en Ayoub. In welke samenstelling ze ook spelen, altijd geven ze ons het vertrouwen dat het goed komt. Zo dus ook in deze eerste helft. Zelf spelen we tot zo’n meter of 20 voor de goal van SVH leuk positiespel. Hele uitgespeelde kansen waarin we écht voor de goal van SVH komen, zijn er niet veel. Dat is jammer. De enige die de keeper wat vaker test, is Marwand. Een aantal keer schiet hij van afstand. De keeper van SVH keert de ballen wel, maar vaak niet in één keer. Helaas zijn we niet echt scherp op een eventuele rebound. Waar het niveau van Semper Altius groeiende is in deze eerste helft, is dat het tegenovergestelde bij het niveau van de scheidsrechterlijke beslissingen. Menig maal gaan mijn wenkbrauwen omhoog. Dat begint klein met bijvoorbeeld een ingooi die in plaats van ons naar de tegenstander gaat. Langzaam maar zeker hebben de beslissingen echter ook invloed op wat er op het veld gebeurt. Zoiets speelt bijvoorbeeld als Semper Altius (terecht) een corner denkt te kunnen nemen en dus de ‘luchtmacht’ in Bob en Dick naar voren stuurt en er tóch plots een doeltrap wordt genomen terwijl dus iedereen uit positie is. In dat soort gevallen begint het wat vervelend te worden. Als u dit spelbeeld leest, zal het geen verrassing zijn dat de kleedkamer wordt opgezocht met dezelfde stand als waarmee we de wedstrijd 35 minuten eerder begonnen.
In de rust schuiven we weer met magneetjes. Mooi om te zien dat we steeds sneller tot bepaalde oplossingen komen. Ook dit is tekenend voor de ontwikkeling van deze groep. Vanuit een bepaalde nieuwsgierigheid en de wil om voetbaluitdagingen aan te gaan, durven ze zich steeds meer uit te spreken in de kleedkamer en dat is een fijne ontwikkeling.
Als we de tweede helft het veld op stappen, pakken donkere wolken zich samen boven het sportpark WateringseVeld. En deze keer geef ik deze woorden zowel een letterlijke als een figuurlijke betekenis mee. De regen daalt inmiddels namelijk genadeloos en keihard op ons neer. Het lijkt een voorbode te gaan worden voor wat ons te wachten staat. Enigszins onwennig beginnen we namelijk aan de tweede helft. Het is weer even zoeken naar de optimale veldbezetting. Met Ayoub en Roan hebben we ook weer frisse kracht gebracht. Terwijl we weer even het ritme van de wedstrijd op moeten pakken, schiet SVH uit de startblokken. Er komt wat druk naar voren en wij worden dus iets meer tegen onze eigen zestien aangedrukt. Dat is geen probleem met een verdediging als de onze, dus echt ongerust word ik nog niet. Dat word ik wél als we een vrije trap weg geven rond onze zestien. De muur wordt door Ruben met precisie neergezet en zelf kiest hij goed positie. De speler van SVH krult de bal langs de muur, nét buiten het bereik van Ruben: 1-0. Dat is nog eens een uitdaging voor onze JO15-1. Voor het eerst in deze competitie op achterstand. Mijn gevoelens zijn dubbel. Aan de ene kant ben je ontevreden met de (in mijn beleving) onterechte achterstand, maar aan de andere kant ben je dan ook erg benieuwd of het werk dat we de afgelopen weken geleverd hebben ook leidt tot een bepaalde vechtlust. Het antwoord kan ik u alvast verklappen: nou en of! Er staat een regelrechte vechtmachine op. De goal levert een collectieve kracht op die zijn weerga niet kent. Vanaf de goal is er namelijk nog maar heel weinig balbezit voor de thuisploeg. Semper Altius maakt de dienst uit. Aanval na aanval rolt er op het doel van SVH af. De ene aanval leidt tot een mooi uitgespeelde kans, terwijl de andere aanval door een te harde pass op het inmiddels spekgladde veld een te vroeg einde kent. De coaches van de tegenpartij roepen inmiddels dat de bal ‘gewoon lang’ moet en dat is natuurlijk het moment dat je beseft dat je de tegenstander hebt waar je ze hebben wil. Maar de score is nog altijd in ons nadeel. De moegestreden spelers die inmiddels gewisseld zijn, veren zo nu en dan op als er weer een kans komt. Maar even zo vaak zakken ze teleurgesteld weer op de bank als ze zien dat de kans onbenut blijft. Met gebundelde kracht blijven de spelers van Semper Atius op de deur kloppen bij SVH. Nee, laat me dit anders formuleren… Met gebundelde krachten pakken de spelers van de JO15-1 een stormram op en beuken de deur van SVH bijna uit de sponning! Wat een beleving en passie spat er vanaf na die goal van SVH! En dan is het moment daar. Acht minuten voor tijd is Tygo ervandoor aan de linkerflank. Hij trekt naar binnen en schiet. De keeper duikt en keert zijn inzet, maar de bal komt terug. In een ouderwetse scrimmage lijkt zijn schot een tweede keer te worden gesmoord, maar dit keer gaat de bal omhoog en ploft in het doel! 1-1! De ontlading is fantastisch! Iedereen vanaf de bank schiet het veld in en de spelers tuimelen over elkaar heen om deze zeer terechte gelijkmaker te vieren! Maar dan gaan we weer klaar staan. Want er zijn nog acht minuten te spelen en we ruiken bloed. Dus let’s go!
Inmiddels is een speler van SVH op de grond gaan liggen en heeft verzorging nodig. Onder aanvoering van felle kreten houden we elkaar scherp, want we gaan in de resterende acht minuten voor de winst! De verzorging van de speler duurt wat lang zodat er wat spelers van Semper ook even poolshoogte gaan nemen. Ik zie mijn spelers communiceren met de scheidsrechter en in ontzetting hun handen tegen het hoofd slaan. Even denk ik dat de speler in kwestie misschien een ernstige blessure heeft opgelopen, maar dan komt het nieuws ook langs de kant aan: de scheidsrechter gaat de treffer afkeuren vanwege een ‘overtreding’. Voor uw duidelijkheid: dezelfde scheidsrechter die in de eerste helft al meer invloed heeft gehad dan een scheidsrechter zou moeten hebben en dezelfde scheidsrechter die naar de middenstip wees toen Tygo de bal binnenschoot. Woede schiet natuurlijk als gif door de aderen, zeker als we op beelden die op dat moment gemaakt zijn geen overtreding zien (sterker nog: niet eens iemand op de grond zien liggen ten tijde van de treffer). In de consternatie wordt één ding duidelijk: deze wedstrijd wordt niet uitgespeeld.
Gedesillusioneerd, boos, verdrietig, machteloos… Het zijn zomaar letters die woorden geven aan het gevoel waarmee we in de kleedkamer zitten. En heel eerlijk: dit is niet wat voetbal teweeg moet brengen. Laat ik ook dit anders formuleren: deze gevoelens mógen wel het gevolg zijn van een wedstrijd, maar dan als je verloren hebt van een tegenstander die beter was of als gevolg van het feit dat wij als team onze afspraken binnen de lijnen niet zijn nagekomen. Dán – maar alleen dán – mogen dergelijke woorden van toepassing zijn op ons gevoel na een wedstrijd. Daarom moet een verslag als dit eindigen met een oproep. Een oproep aan iedereen die op zaterdag bij het voetbal betrokken is: Lieve mensen, laat het spelletje zijn wat het moet zijn. Laat het het(ont)spannende einde van een werkweek zijn. Laat het een samenkomst zijn van mensen die van hetzelfde houden. Laat het een spel zijn waarin de sport altijd zegeviert. Laat het hét moment zijn waarop er gewonnen wordt, verloren wordt, gejuicht en getreurd wordt. Laat het precies datgene zijn waar we van houden en niet wat we verafschuwen!
Tot volgende week!
