Zaterdag 27 september 2025

“You shoot me down, but I won’t fall… I’m titanium!” Sia en David Guetta bezongen dit al in 2011, maar het zijn de woorden die de belichaming zijn van ons gevoel in de JO15-1. Helaas hebben we deze week namelijk te horen gekregen dat een ronde verder in de beker voor ons team geen optie (meer) is. Dat komt door de gestaakte wedstrijd tegen SVH. Wel spelen wij nog altijd mee om de punten en dus een gunstige indeling voor de 2^e fase (waarbij we zelfs hopen op een terugkeer naar de Hoofdklasse). Vandaag wacht met KMD de volgende horde. KMD is een ploeg die vorige week hun eerste punten van de competitie pakten en dus zeker ook een tegenstander die het respect verdient wat we elke tegenstander moeten geven door ons goed op hen voor te bereiden. 

Na weken waarin respect de weg naar het voetbalveld niet leek te hebben gevonden, vinden we het vandaag zélf vooral heel belangrijk om dat respect wél te tonen. Daarom stellen we ons samen op rond de middencirkel en volgt er na de pasjescontrole – net als op televisie – het beeld van een rij Semper-spelers die hun tegenstanders met een hand of een boks een fijne wedstrijd toewensen. Met een glimlach zoeken beide teams de speelhelft op en laten we eerlijk zijn: zo hoort het ook. 

Terwijl de spelers klaar gaan staan, horen ze in hun hoofd waarschijnlijk de echo van de wedstrijdbespreking. Woorden als gedrevenheid, sportieve revanche en de absolute wil om het gras op te vreten zijn uitspraken die daarin de revue gepasseerd hebben. Samen zijn we terug gegaan naar de afgelopen weken en het gevoel dat we daaraan hebben overgehouden. We hebben weer even een vleugje van die pijn tot ons genomen. Waarom? Omdat getergde spelers nu eenmaal harder rennen, venijniger zijn in hun duels en niet accepteren dat iets hen in de weg staat naar succes. Terwijl die echo plaatsmaakt voor het snerpende fluitje van Max, gaan we los. En hoe! In een seizoensrecord – maar misschien wel een all time record voor Semper – pakken we de voorsprong. Bij de aftrap staan we al vrij hoog. De bal gaat van de middenstip naar Mason, die een lange bal op Ion in petto heeft. Ion controleert, legt klaar en schiet binnen: 1-0! En dat binnen 5 seconden! De spelers van KMD kijken elkaar verbaasd aan, maar gaan dan maar weer klaar staan voor de aftrap. Ditmaal mogen zij hem nemen. In de minuten die volgen razen de spelers in het rood aan alle kanten aan de tegenstander voorbij. KMD krijgt de bal nauwelijks van eigen helft en wordt steeds compleet vastgezet door een ontketend Semper Altius. Na een minuut of 5 is het wederom raak. Cammy – die een uitstekende wedstrijd zou gaan spelen – ontvangt de bal. Haar tegenstander zal zich in een draaimolen hebben gewaand, want ze draait hem helemaal dronken. Terwijl ze op het doel afgaat, bewaart ze het overzicht en ziet Roan met zich mee lopen. Ze geeft hem af, waarna Roan zijn handtekening zet onder de 2-0. Een échte teamgoal! Er lijkt zich écht een rode orkaan rondom KMD vorm te geven en we zijn pas een paar minuten bezig. 

En dan…. Dan gebeurt er iets geks. De rode orkaan neemt in kracht af, de wind gaat liggen en wordt zelfs gedegradeerd tot een licht briesje dat zo nu en dan op steekt. We lopen wat meer uit positie, dribbelen vaak te lang met een bal, willen dwars door de druk bezette as van KMD voetballen, schieten terwijl we weten dat dit met een woud aan spelers niet handig is… Kortom: we maken de verkeerde keuzes. Dat zou je wellicht begrijpen als je een stand bereikt hebt van 8-0 en ook de verdedigend ingestelde spelers eens een keer een actie willen maken. Maar met een stand van 2-0 is dit zeker niet te volgen. Het neigt zelfs een klein beetje naar arrogantie en dat willen wij zeker niet uitstralen. Maar alles wat je doet, heeft consequenties. Dat heeft ons spel in de eerste helft ook. Want KMD wordt naarmate de eerste helft vordert, steeds brutaler. Ze slagen er steeds meer in om onze speelhelft te bereiken en zijn zelfs ook in staat om een lange en snelle jongen met rugnummer 9 in stelling te brengen. Doordat wij te veel uit positie staan, zetten we zelfs die jongen wel eens in een één tegen één en dat is geen verstandige keuze. We komen zelfs in een fase nét voor rust in de situatie dat we 3 corners achter elkaar weg moeten geven, iets dat hachelijke situaties voor de goal oplevert. Ook moeten we tot twee keer toe toestaan dat de spits van KMD voor Ruben op duikt. Gelukkig voor ons is Ruben een meester in de één op één situaties en pakt beide ballen, waarvan eentje katachtig uit stand. We mogen in onze handjes knijpen met een keeper als hij, want hij is de reden dat we met een 2-0 voorsprong de rust in gaan. 

In de kleedkamer steekt die orkaan wel weer op. Maar dan in de vorm van mijn stem die woorden geeft aan de teleurstelling die wij op dat moment voelen. Ik benoem dat het heel gek is dat als we een tegenstander zó bij de strot hebben, we los laten en vragen of het wel gaat. In de sport bestaat geen mededogen. In de sport moet je zorgen dat je wint en als er een gelegenheid is om het niveauverschil in goals uit te drukken, dat dit een verantwoordelijkheid is die je moet pakken als JO15-1. Eén goal kan het verschil betekenen in een seizoen. Eén goal kan ertoe leiden dat iemand op kantoor bij de KNVB denkt: Hmm, misschien is dit team toch wel te laag ingedeeld. We kunnen het allemaal denken en roepen maar als onze voeten niet bevestigen wat er uit onze mond komt, hebben we geen recht van spreken. 

Getergd stappen we het veld weer op. We brengen Alexander, Marwand en Tygo voor de moegestreden Milan, Roan en Timo en gaan op jacht naar meer goals. Tegelijk gaan we ook op jacht naar meer controle. En de controle komt er. Gedisciplineerd hebben we het steeds positioneel op orde zodat we tegenstootjes van KMD telkens het hoofd kunnen bieden. Deze komen er dan ook steeds minder. KMD heeft in de tweede helft ons systeem gespiegeld zodat we in de as minder aan voetballen toe kunnen komen. En in een elftal waarin er kwaliteit rondloopt zoals dat bij onze spelers het geval is, betekent dat dus dat we wat meer de zijkanten op moeten zoeken. En dat doen we. Als de tweede helft zo’n 8 minuten oud is, mag Cammy een corner nemen. Dat doet ze niet onverdienstelijk, want ze vindt het hoofd van Dick die krachtig op doel kopt. Daar duikt Mischa op die de bal van richting verandert en zo zijn eerste goal van het seizoen maakt: 3-0. Het verzet van KMD is daarmee definitief gebroken. Heel gecontroleerd spelen we de wedstrijd uit. En dan is er in die tweede helft ruimte voor iets dat voetbal zo mooi maakt. Want niet alleen ónze spelers hebben dromen en ambities, dat hebben alle spelers in Nederland. Zo ook Coen uit de JO14-1. Coen maakt in zijn eigen elftal een uitstekende indruk en dat is niet onopgemerkt gebleven. Dit weekend misten wij onze centrale verdediger Bob. Bob mocht op de middenlijn van de ArenA het publiek met vlaggen warm maken voor de wedstrijd Ajax – NAC Breda. (Althans… mocht…voor mij zou dat meer een straf zijn. Ik heb nog geprobeerd om hem een ADO-vlag mee te geven, maar daar wilde hij niet aan). Door de afwezigheid van Bob hadden wij ruimte om Coen aan te laten sluiten. In de minuten die hij in de dug-out zit, leeft hij al erg mee. Zo’n 25 minuten voor tijd wordt hij de dug-out gestuurd voor een warming-up. Een kwartier voor tijd is het zo ver. Na een high-five en bemoedigende woorden, rent hij het veld in voor zijn debuut. Een mooi – maar vooral ook dik verdiend – moment! Enige minuten later mag Coen aanleggen voor een vrije trap halverwege onze helft. Hij geeft de bal heerlijk voor op Ion. Ion draait, schiet en de bal spat uiteen op de lat! Maar gelukkig voor ons is het pijpje nog niet leeg. Twee heerlijke combinaties dwars door het centrum van KMD leveren goals op van Ion en van Cammy, maar helaas voor ons staat de grensrechter beide keren onverbiddelijk met de vlag omhoog. Het slotakkoord is wel voor Semper Altius. Tygo pikt de bal op aan de linkerflank. Deze week was hij wat ziek, maar hij laat zien een belangrijke meerwaarde voor ons te zijn. Hij snelt langs zijn tegenstander en ziet Ion aan komen stormen. Netjes legt hij de bal af en prikt Ion binnen: 4-0! Als Max enkele minuten later voor het einde fluit, breekt er een glimlach door op de gezichten. Een mooi einde van een hectische week. 

In wedstrijden volgen verschillende bepalende momenten elkaar op. Adrenaline zorgt ervoor dat wij ons niet bewust zijn van elke situatie in de wedstrijd, maar het accent leggen op de situaties die goals en assists opleveren. Maar daar doen we onze andere spelers soms mee tekort. Als ik denk aan: 
- ​Ruben die elke week groeit en ons vaak in een wedstrijd houdt, 
- ​Dick en Bob die voor het eerst samen spelen en er elke week voor zorgen dat onze verdediging een onneembare vesting wordt, 
- ​Jiwan die werkelijk elk duel met zo’n overtuiging en intensiteit in gaat dat hij hem gewoon niet kán verliezen, 
- ​Mason die zich als een ware leider vaak presenteert als een veldheer, fantastisch kan verdedigen en ook op het middenveld uit de voeten kan (waar hij nu langzaam ook zelf achter komt), 
- ​Ayoub die laat zien dat verdedigers ook technisch heel vaardig kunnen zijn, 
- ​Roan die een voorbeeld is van hoe je met keihard werken komt tot een verhoging van je kwaliteit en rendement,
- ​Mischa en Milan die met hun kwaliteiten en inzicht ons middenveld het punt laten zijn waar álles begint, 
- ​Marwand die op een voor hem vreemde positie elke wedstrijd alles geeft en zijn tegenstanders met zijn techniek dol draait, 
- ​Alexander die na een vervelende blessure zich op karakter terug knokt en vandaag terug kan kijken op een heerlijke wedstrijd, 
- ​Timo die voor ons elftal met zijn multi-inzetbaarheid een fantastische aanwinst is en op elke positie altijd een goede wedstrijd speelt (met die eeuwige lach op zijn gezicht), 
- ​Ion, die vorig jaar nog in een Westlandia-shirt speelde, die zich moeiteloos in de basis heeft gespeeld en belangrijk is met goals en assists (dat laatste vind hij zelfs belangrijker), 
- ​Cammy die zich als meisje zonder enige moeite staande houdt in wat men een ‘mannenwereld’ vindt, haar tegenstanders tureluurs draait en op meerdere posities brengt wat zij kán brengen en
- ​Tygo die de goals aaneenrijgt, maar ook een fantastische ontwikkeling doormaakt in het afleggen van de bal als hij betere opties ziet (met nu ook al 4 assists tot gevolg, dan kan ik alleen maar denken hoe trots ik ben en dat ik dankbaar ben dat ik deze spelers tot mijn spelers mag rekenen. En als dan ook nog zo’n talent als Coen langs komt, weet je diep van binnen dat trainer zijn het leukste is dat er is. 

Volgend weekend volgt er een fantastische wedstrijd. Een wedstrijd die niet alleen het einde markeert van de 1^efase… Nee, een wedstrijd die kan leiden tot de verwezenlijking van onze doelstelling: een plek bij de eerste 2. Aan een punt hebben we dan genoeg tegen Schipluiden. Maar we willen méér. Want bij winst zijn we er bijna zeker van dat we de poule ook winnen. We lopen op dit moment 5 goals vóór op SVH. En we zijn vastberaden om dat verschil net zo groot te houden of zelfs uit te bouwen. Er is maar één ploeg die deze poule moet winnen en dat is de JO15-1. 

They shoot us down, but we won’t fall! We are titanium!