Zaterdag 15 november 2025
In het Amerikaans luidt een gezegde in de sport: There is no I in team. En dat gezegden in het leven heel vaak hun toepassing vinden, hebben wij deze week gezien. Deze week werden wij namelijk opgeschrikt door heel vervelend nieuws. Onze Camy had bij een wedstrijd met onze MO15 een vreselijke blessure opgelopen. Deze blessure zal haar in de rest van de 2e fase aan de kant houden. Je ziet dan deze week dat zulk nieuws erin hakt. Maar dat de jongens ook eensgezind zijn: zaterdag doen we het niet alleen voor de winst, maar ook voor Camy. Want ja, there is no I in team.
Toch zal het vandaag weer niet makkelijk gaan. Ons wacht HDV, een ploeg die wij nog kennen uit de 1e fase. Toen speelden we daar uit en sleepten we voor de poorten van de hel een 3-5 overwinning uit het vuur. Zeker de grote en doelgerichte spits maakte toen indruk, dus reden te meer om vooral heel waakzaam aan deze wedstrijd te beginnen. Winnen we deze wedstrijd, dan zou het zomaar zo kunnen zijn dat we goede zaken doen. Want later vanmiddag is er een andere topper in deze poule: Den Hoorn tegen VELO. En de snelle rekenaars onder ons zullen tot dezelfde conclusie komen als ik: die twee ploegen kunnen niet allebei winnen 😉.
Vastberaden stappen we veld 1 van ons eigen sportcomplex op voor onze tweede krachtmeting tegen HDV. Als Max de pasjescontrole gecompleteerd heeft – wat best wat voeten in de aarde heeft – kan de wedstrijd dan eindelijk beginnen. Als het eerste fluitsignaal snerpend over het sportpark klinkt, zien we weer een Semper Altius dat gelijk vanaf de eerste minuten geen misverstand over laat bestaan over wie er op ons sportpark de baas is. We zien een HDV dat vooral achter de bal aanloopt. Bij ons gaat de bal van voet naar voet en kijken we waar de openingen gaan ontstaan in de defensie van HDV. Al na een minuut zien we zo’n opening. De bal wordt op Ion gepasst die snel wegdraait van zijn tegenstander. Daarbij lijkt de bal de hand van de tegenstander te beroeren. Die conclusie deelt onze scheidsrechter ook, dus de bal wordt klaar gelegd voor een vrije trap. Dick gaat achter de bal staan en ziet tot zijn genoegen dat de keeper zelf de lange hoek kiest omdat hij denkt dat de muur de korte hoek voldoende af dicht. Dick denkt daar anders over, want met een heerlijke krul vindt hij de korte hoek en schiet zo de 1-0 binnen. Direct hoor ik (tot mijn genoegen): koppies erbij. Dat wil dus zeggen dat de dadendrang van Semper Altius nog zeker niet gestild is. Enkele minuten later is het Tygo die knap wegdraait bij zijn tegenstander als hij in de zestien wordt aangespeeld. De tegenstander komt een fractie te laat en tikt Tygo aan. Max is wederom messcherp en wijst naar de stip. Weer is het Dick die achter de bal gaat staan. Even is het een uitdaging om de bal precies goed neer te leggen (of is dit psychologische oorlogvoering?), maar dan volgt de aanloop. Boem, 2-0! In de minuten daarna doemt er wel weer een klein terugkerend probleem op. Ons team heeft druk nodig en als het te ‘gemakkelijk’ gaat, vervallen we zelf ook in gewoontes die ons spel niet ten goede komen. We lopen te veel met een bal in plaats van hem te spelen, we zien de urgentie niet om beweeglijk te blijven op het middenveld en we worden zo nu en dan iets te gemakzuchtig in de opbouw. Dit probleempje moeten we wel zo snel als mogelijk oplossen, want we hopen later in dit seizoen tegenstanders tegen te komen die hier raad mee weten. Die je in slaap sussen om vervolgens genadeloos toe te slaan. Vandaag hebben we die oplossing nog niet, dus zitten we te kijken naar het proces waarin HDV eigenlijk zelf steeds meer in het spel komt. Ze worden wat (te) vrij gelaten in hun opbouw en als ze dan de lange bal spelen (wat ze graag doen), dan winnen wij vervolgens ook de tweede bal niet. Eigenlijk steken we dus zelf de lont een klein beetje in het kruidvat. Toch is dat vooralsnog zonder gevolgen. Want hoewel het aan de bal wel wat beter kan, staan Timo, Ayoub, Dick en Bob goed te verdedigen. Ruben moet een aantal keer handelend optreden en doet dat zoals we van hem gewend zijn (kordaat en goed). Zo nu en dan laten we ook wel écht zien dat wij kunnen voetballen. Zo is er een aanval waarbij Mason en Marwand door (korte) combinaties als een heet mes door de boter door de as van HDV heen glijden. De steekpass op Tygo lijkt op maat, maar de grensrechter van HDV geeft geen goedkeuring aan deze aanval. Toch is het wel exemplarisch voor onze overmacht, want als we eenmaal gas geven heeft onze tegenstander vaak geen antwoord. Voor de rust mogen we nog wel een keer juichen. Het is namelijk onze Ion die het eindstation blijkt van een heuse scrimmage. Met een droge knal – die ook de onderkant van de lat nog even lijkt te toucheren – schiet hij de 3-0 tegen de touwen. En dan slaat het noodlot toe. Het is de uitstekend spelende Marwand die een sprintduel aangaat met zijn tegenstander. Hij lijkt de bal ietsje te ver voor zich uit te spelen, maar is vastberaden om er nog een ingooi uit te halen. Hij schiet de bal in volle sprint tegen zijn tegenstander aan, die net een schouderduw uitdeelt. Marwand wordt gelanceerd. Na het neerkomen kermt hij van de pijn. Aangeslagen blijft hij liggen. Eenmaal toegesneld zien we al vrij vlot dat de pijn zit op een kenmerkende (maar wat zwakkere) plek: het sleutelbeen. Hij moet het veld verlaten en later in het ziekenhuis blijkt dat we ook Marwand enkele weken kwijt zijn vanwege een gebroken sleutelbeen. Ook hem wensen we enorm veel sterkte en we hopen dat hij er snel weer bij kan zijn.
Het is logisch dat we wat aangeslagen zijn in de rust. Blessures als deze gaan je niet in de koude kleren zitten. Over het sportieve kunnen we wel tevreden zijn. We lijken immers op weg naar een nieuwe overwinning. Toch zijn er nog wel wat puntjes op de i te zetten. Want eigenlijk willen we defensief niet in de problemen komen. Daar is de wedstrijd ook niet naar. Dus we maken afspraken over hoe we druk zetten, hoe we ons eigen combinatiespel kunnen spelen en hoe we moeten staan als we de bal níet hebben. Als de tweede helft begint, lijkt dit een kopie van de eerste helft te gaan worden. Met de frisse, gretige en technisch vaardige Milan en de nachtmerrie voor elke aanvaller Jiwan in de gelederen gebracht, trekken we ten strijde voor de volgende 35 minuten. Tot onze tevredenheid krijgen we druk op de opbouw van de tegenstander en er speelt zich een fase af waarin HDV nauwelijks over de middenlijn komt. In die fase slaan we dan ook weer toe. Het is Timo die met een heerlijke steekpass Tygo weg steekt. Hij kan dan nog niet weten dat hij zojuist zijn eerste assist van het seizoen heeft afgeleverd, want Tygo is uiterst koelbloedig in de afronding: 4-0. Even daarna is het een geweldige actie van Roan aan de rechterflank. Hij omspeelt zijn tegenstander, snijdt naar binnen en bedient Tygo die als een havik op zijn kans loert. Wederom zeer bekeken (een eigenschap waar hij zich op de trainingen zeker in probeert te bekwamen, hetgeen zijn vruchten afwerpt) schiet hij binnen: 5-0. Maar een ieder die Tygo kent, weet dat een wedstrijd waarin hij zijn kenmerkende kapbewegingen niet maakt eigenlijk geen complete wedstrijd is. Nadat hij weer alleen op de keeper af mag, kapt en draait hij. Dit keer kan het wél op mijn bewondering rekenen, want eerlijk is eerlijk: zijn tegenstander zoekt die bal nog steeds. Daarna heeft hij een rustige afronding in huis. Maar voordat we Oprah-achtige taferelen gaan krijgen (You get a car, you get a car, etc.): er is ook een smetje te noteren. Want waar het spel reden geeft tot een lofzang, kraakt HDV een vervelende valse noot. Heel stiekem komen ze er namelijk een keer uit. Na een sprintduel heeft de speler van HDV oog voor zijn aanstormende teamgenoot en hij legt de bal bij de tweede paal neer waar deze binnen wordt getikt. Geen clean sheet voor Ruben en zijn mannen en dat terwijl hij er met een paar mooie reddingen wel recht op had. De minimale pijn wordt enigszins verzacht doordat het slotakkoord wél voor ons is. Na een mooie assist van Ion is het wederom Tygo die de 7-1 eindstand op het bord laat noteren.
There is no I in team. Dat zie ik niet alleen terug in hoe we de handen ineen slaan als het even tegen zit. Ik zie het ook in het veld zelf. Neem bijvoorbeeld een Ayoub. Zonder ook maar even met zijn gezicht te trekken speelt hij op een positie die hij eigenlijk niet het leukst vindt. Maar dat doet hij geweldig. Of kijk eens naar Mischa. Heel vastberaden gaat hij aan de slag met wat hij vindt dat beter moet. En elke wedstrijd zie ik hem daarover nadenken en steeds meer de juiste keuzes gaan maken. Ook onze Alexander laat zich niet onbetuigd. Als hij mag invallen, geeft hij altijd alles. Je kunt hem om een boodschap sturen, zeker weten! En na onze wedstrijd stapt hij dan net zo makkelijk even over naar veld 2, waar hij de O15-2 ook nog even uit de brand helpt. Het zijn zaken die een trainer best trots maken.
De jacht van deze O15-1 gaat verder. De jacht op het verwezenlijken van onze dromen. In de aankomende twee weken wachten er behoorlijk hete potjes. Volgende week treden we thuis aan tegen Den Hoorn (dat vandaag VELO versloeg en de nummer 3 is). De week erna wacht de lastige uitwedstrijd bij Laakkwartier, de enige ploeg die nog zonder puntverlies is in onze poule. Kortom: de weken van de waarheid. Weken waarin dit team tot volledige wasdom moet gaan komen. We hopen dat u getuige gaat zijn van het succes dat deze groep zo toe komt. Tot volgende week!
